Zaproszenie na warstwową z tuńczykiem i pyszną kawę

Wiele lat temu systematycznie przygotowywałam tę warstwową sałatkę. Ale jak to w życiu bywa, co za często, nudnym się staje. Zrobiłam zatem dość długą przerwę. Aż do dziś. Okazało się, że posmakowała i  tym, którzy jej jeszcze nie znali, i tym którym się dawno temu przejadła. Jest naprawdę smaczna, łatwa w przygotowaniu i wykonana ze składników, które zwykle są w spiżarni.

Przepis pochodzi z Biblioteczki Poradnika Domowego Ulubione sałatki i surówki.

Warstwowa sałatka z tuńczykiem - przepis:

2 puszki tuńczyka w sosie własnym
4 duże ugotowane marchewki
2 cebule
5 jaj  ugotowanych na twardo
kilka łyżek majonezu
natka pietruszki
szczypiorek
sól 
(pieprz dla chętnych)

W szklanej salaterce układać warstwami:
- osączonego i rozdrobnionego tuńczyka
- marchewki starte na tarce o dużych oczkach
- połowę majonezu
- drobniutko pokrojoną i osoloną cebulę
- żółtka jaj starte na tarce o dużych oczkach
- pozostały majonez
- białka jaj również starte na tarce
- posiekaną natkę i szczypiorek 

W związku z tym, że pogoda  stała się łaskawsza i momentami słoneczko daje odczuć, że to wiosna,  proponuję kawę na zimno, ale nie mrożoną. 

Bananowo-migdałowa kawa o smaku pomarańczowym  - przepis (2 porcje)
2 dojrzałe duże banany
2 stołowe łyki kawy rozpuszczalnej 
4 stołowe łyżki mielonych migdałów (niekoniecznie)
400 ml mleka
1/2  łyżki stołowej utartej skórki  z pomarańczy 

Kawę rozpuszczalną zalać 100 ml wrzącej wody. Ostudzić. Pokrojone na kawałki banany, mielone migdały, mleko i zimny napar kawowy umieścić w wysokim pojemniku i zmiksować na gładką masę. Przelać do szklanek. Posypać utartą skórką z pomarańczy, uprzednio dokładnie umytej i sparzonej. No i rozkoszować się smakiem.  Podczas upałów polecam schłodzony napar kawowy przelać do pojemniczka lub woreczków do mrożenia, zamrozić i w formie mrożonych kostek  zblendować z pozostałymi składnikami. Łasuchy mogą dosłodzić.

Życzę smacznego!

Handmade

Odkąd pamiętam zawsze lubiłam ręczne robótki. Szyłam, haftowałam, robiłam swetry na drutach i serwetki na szydełku. Próbowałam prawie wszystkiego: decoupage, scrapbookingu i quillingu. Wyplatałam różności z papierowej wikliny i lepiłam figurki z masy solnej.  Nie obce były mi i grubsze roboty, typu buda dla psa czy renowacja mebli. Wszystkie te formy "twórczości" odstresowywały mnie i odprężały.
Jakiś czas temu, zupełnie przypadkiem, natknęłam się na kanale YouTube na filmiki Creative Mom, która wyczarowuje z pospolitych materiałów znajdujących się w każdym domu, cudne bajkowe domki elfów, skrzatów i smerfów, buźki gnomów i krasnali.Autorka wykorzystuje modelinę oraz masę plastyczną, którą sama przygotowuje.
Ostatnio, w ramach relaksu, zainspirowana Creative Mom,  wylepiłam taki oto prawdziwkowy domek: 

Będzie służył wnukowi do przechowywania "skarbów". 

Do wykonania borowikowej chatki potrzebne będą następujące materiały:
- słoik z zakrętką typu twist (wykorzystałam słoik po nutelli)
- folia aluminiowa
- gazety
- masa plastyczna schnąca na powietrzu (kupiłam w Niemczech w Nanu-Nana - cena 3 Euro) lub modelina (kupiłam w KIK-u - cena 8.99 zł)
- pistolet do kleju na gorąco
- farby
- nożyk
- pędzelek
- lateksowe rękawiczki

Zdecydowanie lepsza od widocznej na zdjęciu modeliny z KIK-a jest masa z Nanu-Nana

 Niżej filmik Creative Mom, po obejrzeniu którego powstał mój słoiczkowy domek: 

Polecam tę relaksującą plastyczną zabawę dzieciom i ich rodzicom, babciom- dziadkom i wnukom. 
Z nadzieją na piękną pogodę podczas majówki ślę wiosenne pozdrowienia!

Pora na "złoto piasków"!

"Warzywem miłości" lub "złotem piasków" nazywane są  szparagi. Właśnie ruszył sezon na to bardzo smaczne, niskokaloryczne i bogate w witaminy oraz składniki mineralne warzywo. 

Bardzo lubię szparagi. Szczególnie te zielone, bo nie są łykowate.  Choć młode ponoć nie wymagają obierania, ja zdejmuję skórkę i odcinam ok 2 cm twardej końcówki.

Dzisiaj zaserwowałam rodzince zupę-krem. Do jej przygotowania wykorzystałam rosół, który pozostał z wczorajszego obiadu. 
W oddzielnym garnku z wodą gotowałam pokrojone w dużą kostkę 2 marchewki, 1 niedużą pietruszkę, kawałek selera i  4  spore ziemniaki, a po 10 minutach dorzuciłam  pęczek pokrojonych na kawałki szparagów. Gdy warzywa były miękkie dolałam do garnka ok. 1 l rosołu i dodałam pokrojone dość drobno mięso z kurczaka. Doprawiłam do smaku pieprzem, zmiksowałam i pyszny kremik gotowy. Zupę można sobie "kleksnąć" jogurtem lub odrobiną śmietany.

 Polecam również szparagową tartę.

Tarta z białą kiełbasą i szparagami - przepis:

Ciasto:
2 szklanki mąki pszennej z pełnego przemiału (Basia, typ 1850)
1/2 kostki zimnego masła
1 jajo
1/2 łyżeczki soli

Farsz:
1 ugotowana biała kiełbasa (może być szynka lub inna wędlina)
1/2 pęczka zielonych szparagów (można wykorzystać białe)
1 opakowanie sera Ricotta
1 mały pojemniczek 18% śmietany
2 jaja
50 g twardego żółtego sera
parmezan 
sól i pieprz do smaku

Przygotowanie ciasta:
Z  podanych składników zagnieść kruche ciasto. Zawinąć w folię i schłodzić w lodówce, minimum 1 godz. Ja przygotowałam ciasto dzień wcześniej, więc w lodówce spędziło znacznie więcej czasu.
Po wyjęciu z lodówki rozwałkować ciasto na posypanym mąką blacie i za pomocą wałka przenieść je do posmarowanej tłuszczem formy (średnica 24 cm). Wyłożyć dno i boki blaszki, ponakłuwać widelcem. Ciasto nakryć folią aluminiową lub papierem do pieczenia, wysypać na nie suche ziarna fasoli, grochu lub ryżu i wstawić do nagrzanego do 190°C piekarnika. Piec 15 minut. Po kwadransie wyjąć z pieca, usunąć folię z ziarnami i samo już ciasto podpiec jeszcze przez 10 minut. Wystudzić.

Przygotowanie farszu:
Z ugotowanej białej kiełbasy zdjąć osłonkę i pokroić ją (kiełbasę oczywiście) w ukośne plasterki. Ułożyć je na cieście. Szparagi ugotować w wodzie z odrobiną soli i cukru, a gdy zmiękną odcedzić, ostudzić i pokroić na 5 cm kawałki. Wyłożyć na ciasto z białą kiełbasą. W niewielkim garnku zmiksować śmietanę, jaja i ricottę. Doprawić solą i pieprzem. Dołożyć starty na grubych oczkach tarki żółty ser. Wymieszać. Masą zalać ciasto. Posypać drobno utartym parmezanem. Piec w nagrzanym do 180°C przez ok. pół godziny.
Tarta najsmaczniejsza jest zaraz po upieczeniu, choć niektórym bardziej smakuje zimna.

Czy Wy również macie dość kwietniowej przeplatanki?  Trudno nawet mówić o przeplatance, bo już od dłuższego czasu jest koszmarnie zimno. Mroźne noce, paskudne deszczowe i zimne dnie. No i  prognozy dalej mało optymistyczne.  
Niedawno na blogu prezentowałam zdjęcia pięknie kwitnącej w moim ogrodzie magnolii. Od paru dni wygląda tak:

Na poprawę humoru i rozgrzewkę proponuję pyszną, lekko kwaskową  i idealnie klarowną nalewkę. Tak niesamowicie przejrzystą, iż trudno uwierzyć, że zrobiona jest na bazie cytryn, spirytusu i ... mleka.  Jedynym minusem jest to, że każe na siebie czekać półtora miesiąca!

Przepis na nalewkę farmaceuty (bo tak się ona nazywa!) znajdziecie  tutaj.

 Smacznego!

Tam, gdzie piłka nożna jest religią, a karnawał - największym wydarzeniem

W lutym 2014 roku wylądowałam w Brazylii. Był to jeden z trzech krajów (obok Argentyny i Urugwaju), który miałam okazję zobaczyć podczas wycieczki zorganizowanej przez biuro Rainbow. Z warszawskiego lotniska udaliśmy się do Paryża, a stamtąd - po koszmarnie długim czasie (10 godz) oczekiwania na samolot - do Rio de Janeiro. Lot też niekrótki - 11-godzinny. Różnica czasu wynosi 3 godziny; w Brazylii - 9.30, w Polsce - 12.30. To jedyne miejsce w Ameryce Płd, gdzie językiem urzędowym jest portugalski. Brazylia jest 27 razy większa od Polski, ma ponad 200 mln mieszkańców.
Zwiedzanie tego największego kraju Ameryki Płd rozpoczęliśmy od wyjazdu do Paraty - kolonialnego miasta z charakterystycznymi bielonymi domkami, brukowanymi uliczkami, kolorowymi łódeczkami i małymi kościółkami. W pamięci pozostał cudowny rejs po wodach Zatoki Paraty. Zapraszam na błyskawiczną wizytę w tym mieście.

Następnym etapem podróży było Rio de Janeiro, stolica kraju w latach 1763 - 1961. Nigdy dotąd nie byłam w tak pięknie położonym mieście. Widoki ze wzgórza Corcovado, na którym wzniesiono posąg Chrystusa Odkupiciela oraz  z Głowy Cukru, góry usytuowanej nad zatoką Guanabara, zapierają dech w piersiach. Żadne zdjęcie nie jest w stanie oddać urody tego miejsca.

 - Copacabana - najsłynniejsza plaża świata. Słyszeli o niej chyba wszyscy. Rozciąga się na długości ponad 4 km. W jej pobliżu ulokowało się mnóstwo hoteli, apartamentowców i restauracji. To jedno z wielu miejsc w Brazylii, gdzie należy zachować ostrożność ze względu na zagrożenie przestępczością. O takim ryzyku zostaliśmy poinformowani przez naszego pilota, Michaela, podczas pierwszego spotkania. Niestety, jedna z pań zbagatelizowała dobre rady i, obwieszona  biżuterią, wybrała się (wraz z dużą grupą uczestników wycieczki) na plażowe szaleństwo.  Wyspecjalizowany w okradaniu turystów młody, śmigający na rolkach,  chłopak prawie niepostrzeżenie podjechał do "nieusłuchanej babeczki" i zerwał  z jej szyi okazały złoty łańcuszek. Nie tylko poszkodowana była zaskoczona, ale i cała reszta grupy, bo wszystko działo się tak szybko, że nie udało się zareagować i zapobiec kradzieży.
Copacabana będzie mi się już zawsze kojarzyć z tym przykrym wydarzeniem oraz z bardzo zimną wodą Oceanu Atlantyckiego.  Niska temperatura bardzo mnie zaskoczyła, bo spodziewałam się raczej "ciepłej zupy" niż wody przypominającej tę w Bałtyku.

- Rio jest światową stolicą karnawału. Tak wyglądał sambodrom na 2 tygodnie przed rozsławiającym Brazylię festiwalem tanecznym.  Zapełni się już niebawem widzami, którzy będą podziwiać i oklaskiwać popisy samby w wykonaniu uczniów szkół tańca z różnych miast.

- najsłynniejszy stadion świata - Maracana - również znajduje się w Rio. Podczas naszego pobytu, w ramach Copa Libertadores (międzynarodowe  rozgrywki najlepszych klubów Ameryki Płd i Meksyku) miał odbyć się mecz jednego z klubów piłkarskich z Rio de Janeiro - Botafogo  z ekwadorskim St. Quito. Mój mąż, zapalony kibic, nie brał pod uwagę opcji nie wybrania się na tę imprezę. Ja byłam niezdecydowana, bo bilety nie były tanie (impreza fakultatywna: 120 dolarów od osoby), a i niespecjalnie sportem zainteresowana. Chłopina tłumaczył, że to jedyna okazja, że trzeba, że należy, że ....itd..Namawiał, namawiał, aż namówił. I bardzo mu za to konsekwentne namawianie dziękuję, bo wizyta na stadionie była  niewiarygodnym przeżyciem. I nie chodzi  o rozgrywki piłkarzy na  boisku, ale możliwość obserwowania kibiców. Mecz wyzwalał w nich  niesamowite emocje: od zniechęcenia, przerażenia, gniewu po radość i euforię. To widowisko warte każdych pieniędzy!

  - Rio to wspaniałe miasto, ale  pełne kontrastów. Na wzgórzach, wokół centrum, powstały favele, dzielnice nędzy. Za dodatkową opłatą istniała możliwość zorganizowania dla chętnych wyprawy do jednego z takich biednych, ale i bardzo niebezpiecznych osiedli. Pilot, podczas przejazdu autokarem z Paraty do Rio, wyświetlił film Miasto Boga. Po jego obejrzeniu wszyscy śmiałkowie zrezygnowali z wizyty w faveli.

- niesamowitym przeżyciem było  spotkanie z największym wodospadem rzeki Iguaçu - tzw. Diabelską Gardzielą. Cud natury! Wodospady Iguazú  leżą na granicy brazylijsko-argentyńskiej i nawet żeby zobaczyć tylko to miejsce, warto się do Ameryki Płd wybrać.

- Cachaca to brazylijska wódka wytwarzana z trzciny cukrowej. Jest bazą do wielu drinków. Najbardziej znanym jest Caipirinha. To moim zdaniem najlepszy drink świata! Kwaskowy, orzeźwiający, pyszny! Takie właśnie lubię! Widziałam, jak jest przygotowywany przez Brazylijczyków i wielokrotnie wykonałam go w domu. Cachacę kupuję w Niemczech, ale czytałam, że od czasu do czasu można spotkać ją w Lidlu.

Caipirinha - przepis (na 1 drink):

4 limonki (w wersji oszczędnej - wystarczą 3)
3 czubate łyżeczki cukru pudru
lód
50 ml Cachaca

Limonki dokładnie wyszorować i sparzyć. 1 i 1/2 pokroić w plasterki lub w ósemki i umieścić w szklance. Dopełnić kostkami lodu lub lodem pokruszonym i 50 ml Cachacy. Pozostałe 2 i 1/2 limonki pokroić na ósemki, umieścić w shakerze, dosypać cukier puder i specjalnym tłuczkiem zw. muddlerem wygniatać sok. Nie posiadam takiego ustrojstwa, więc limonkowy sok wyciskam drewnianym nabierakiem do miodu. Zawartość shakera, przez pokrywkę z sitkiem,  przelewam do szklanki, delikatnie mieszam  i ... jestem w siódmym niebie!


- szacuje się, że w Brazylii występuje  ok. 4 mln gatunków roślin i zwierząt, w tym endemiczne gatunki, m.in. palm i motyli,

Tukan

Koati zwany też ostronosem

- Brazylijczycy uwielbiają słodycze. Bazą  większości deserów jest doce leite moça czyli mleko skondensowane, karmel. Słodkości trafiły w mój gust, a nr 1 były tzw. BRIGADEIRO. Nie udało mi się odnaleźć własnych zdjęć z obszaru słodkościowej rozpusty, więc jeśli ktoś jest ciekawy, jak wyglądają brigadeiro może zajrzeć tu.  Niestety, łasuchowanie nie uszło bezkarnie, do Polski wróciłam  z widoczną nadwagą.  

Cóż jeszcze ciekawego mogę  o Brazylii napisać? Sporo, ale nie chcę powielać informacji z innych blogów, więc na zakończenie parę ciekawostek:

- to Brazylijczycy wymyślili capoeirę, sztukę walki z elementami tańca,
- ponoć to stąd pochodzi najlepsza na świecie kawa,
- to tu możemy zobaczyć największy las deszczowy świata - Amazonię (chciałabym kiedyś tam dotrzeć),
- brazylijskie panaceum na wszelkie schorzenia to napój z owoców jagodowych zw. açai,
 - ze względu na upały dzieci rozpoczynają naukę w szkole o godz. 5.00 rano. Tę ciekawostkę ujawnił nasz pilot, Michael. Nie pamiętam jednak, czy tak jest w okresie letnim w całym kraju, czy tylko w Paraty.
- nie ma właściwie kolei pasażerskich, choć ponoć ten sposób przewozu powoli się przywraca,
- większość mieszkańców tego kraju to ludzie ciemnoskórzy,
- w Brazylii mieszka, jak podają różne źródła,  od 1,5 do 3 mln Polaków. Największe skupisko Polonii brazylijskiej znajduje się w Kurytybie. 

Choć nie mogłabym na stałe w Brazylii zamieszkać, to są momenty, że za nią tęsknię i z wielką przyjemnością wybrałabym się tam ponownie. 

Bom dia!